Weer oppassen…

Nu van overheidswege de menselijke afstanden weer zijn teruggekeerd, mogen we ook weer op de kleinkinderen oppassen. Voor Jup één groot feest van herkenning en zich meteen thuisvoelen. Hij zwierf als vanouds door het hele huis. Alice was nog maar kort eerder geweest en moest aan die oude mensen en hun omgeving duidelijk wennen, maar deed dat snel en werd toen ook hier de ‘stoere meid met de grote ogen van verbazing en de innemende lach’. Natuurlijk is het weer intens fijn om ze te mogen knuffelen en met ze spelen; Toch wil ik mij niet voegen in de grote schare van leeftijds- en lotgenoten die ongeduldig deden of zich een ware ramp had voltrokken. Niet omdat ik hun gevoelens niet begrijp, maar wel omdat mij door mijn netwerk-kontakten heel duidelijk was gemaakt dat wij met deze kids op zo’n 500 meter afstand ons in een zeer luxe positie bevinden. dus past m.i. enige terughoudendheid ten opzichte van deze verderwoners om al te nadrukkelijk mee te grommen en juichen: Ken je zegeningen is in dit verband een waardevol motto vind deze grootvader!