Hersteld van slechts een lichte Corona-besmetting, maak ik de balans op van wat deze pandemie mij/ons zoal heeft gebracht:
–economisch was de schade nauwelijks aanwezig omdat wij al eerder de pensionarisstatus hadden doen ingaan, dus geen zorgen meer over kosten, werk en opbrengsten, maar nog alleen over de mensen om ons heen;
– mentaal was er natuurlijk de schok van de realiteit dat wij behoorden tot de kwetsbare ouderen, maar als dat werd gebruikt om bij ons te komen en gaan, was dat geen probleem, want anderen besmetten was wel het laatste wat wij wilden en dat is vzv bekend ook niet gebeurt;
Wat ook heel schokkend was, de constatering dat ik mijn lijf dacht te kennen en er dus niks bijzonders aan mij mankeerde, namelijk de gebruikelijke eindejaars verkoudheid, totdat de C-test aangaf dat er meer loos was, totdat een hertest na twee weken quarantaine liet weten dat ik weer anderen mocht nabijkomen, hè hè, weer normaal…
– taalkundig moest ik leren dat positief
–sociaal was het vooral het gemis aan kontakt met de warme mensen om ons heen: kinderen, kleinkinderen speciaal, straatgenoten, familie op onze verjaardagen, die beiden in de lockdowns vielen, rouwdelers en -dragers bij het enorme verlies van onze dochter;
– digitaal hebben we ervaren dat persoonlijk kontakt en ook vergaderen toch best mogelijk blijft als nabijheid moeilijker is;
– we ervoeren datkundigheid en meningen toch niet altijd samengaan, onze 17 miljoen Nederlandse Corona-experts maakten de duidelijkheid er niet groter op; gelukkig hadden we Gommers nog!
Kortom het was een verrassende tijd met veel tijd voor bezinning en relativering wat er echt toe doet; ook heel zinnig op onze leeftijd!